...αφού μ' έφερε το κύμα σε τούτη τη μεγάλη παραλία.....
..θα κολυμπήσω...κι εγώ....
στα ρηχά για αρχή ...
είναι "ζεστά" τα νερά.... ;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
...άργησα πάλι...
....μαθαίνω τα νέα ...
Αρχειοθήκη ιστολογίου
Πληροφορίες
Οδυσσέας Ελύτης. Άξιον εστί. Τα Πάθη.
Γ'
Τον πλούτο δεν έδωκες ποτέ σ' εμένα
τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Ηπείρων
και απ' αυτές πάλι αλαζονικά, ολοένα, δοξαζόμενο!
Έλαβε τον Βοτρυ ο Βορρας
και τον Σταχυ ο Νοτος
τη φορα του ανεμου εξαγοραζοντας
και των δεντρων τον καματο δυο και τρεις φορες
ανοσια εξαργυρωνοντας.
Άλλο εγω
παρεξ το θυμαρι στην καρφιδα του ηλιου δεν εγνωρισα
και παρεξ
τη σταγονα του νερου στ' ακοπα γενια μου δεν ενιωσα
μα τραχυ το μαγουλο εθεσα στο τραχυτερο της πετρας
αιωνες κι αιωνες.
Εκοιμηθηκα πανω στην εγνοια της αυριανης ημερας
όπως ο στρατιωτης επανω στο τουφεκι του.
Και τα ελεη της νυχτας ερευνησα
όπως ο ασκητης το Θεο του.
Απο τον ιδρωτα μου εδεσαν διαμαντι
και στα κρυφα μού αντικαταστησανε
την παρθενα του βλεμματος.
Εζυγισανε τη χαρα μου και τη βρηκανε, λεει, μικρη
και την πατησανε χαμου σαν εντομο.
Τη χαρα μου χαμου πατησανε
και στην πετρα μεσα την κλεισανε
και στερνα την πετρα μου αφησανε
τρομερή ζωγραφιά μου.
Με πελεκι βαρυ τη χτυπουν,
με σκαρπελο σκληρο την τρυπουν
με καλεμι πικρο τη χαραζουν,
την πετρα μου.
Κι οσο τρωει την υλη ο καιρος
τοσο βγαινει πιο καθαρος ο χρησμος απ' την οψη μου:
ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!
Τον πλούτο δεν έδωκες ποτέ σ' εμένα
τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Ηπείρων
και απ' αυτές πάλι αλαζονικά, ολοένα, δοξαζόμενο!
Έλαβε τον Βοτρυ ο Βορρας
και τον Σταχυ ο Νοτος
τη φορα του ανεμου εξαγοραζοντας
και των δεντρων τον καματο δυο και τρεις φορες
ανοσια εξαργυρωνοντας.
Άλλο εγω
παρεξ το θυμαρι στην καρφιδα του ηλιου δεν εγνωρισα
και παρεξ
τη σταγονα του νερου στ' ακοπα γενια μου δεν ενιωσα
μα τραχυ το μαγουλο εθεσα στο τραχυτερο της πετρας
αιωνες κι αιωνες.
Εκοιμηθηκα πανω στην εγνοια της αυριανης ημερας
όπως ο στρατιωτης επανω στο τουφεκι του.
Και τα ελεη της νυχτας ερευνησα
όπως ο ασκητης το Θεο του.
Απο τον ιδρωτα μου εδεσαν διαμαντι
και στα κρυφα μού αντικαταστησανε
την παρθενα του βλεμματος.
Εζυγισανε τη χαρα μου και τη βρηκανε, λεει, μικρη
και την πατησανε χαμου σαν εντομο.
Τη χαρα μου χαμου πατησανε
και στην πετρα μεσα την κλεισανε
και στερνα την πετρα μου αφησανε
τρομερή ζωγραφιά μου.
Με πελεκι βαρυ τη χτυπουν,
με σκαρπελο σκληρο την τρυπουν
με καλεμι πικρο τη χαραζουν,
την πετρα μου.
Κι οσο τρωει την υλη ο καιρος
τοσο βγαινει πιο καθαρος ο χρησμος απ' την οψη μου:
ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!
3 σχόλια:
Καλωσόρισες!
Αντε βρε...καλοτάξιδο νά'ναι!
Καλωσόρισες στον κόσμο των μπλογκερ :))
Θα λέιψω για λίγο, εν τω μεταξύ εσύ γραψε τα νέα σου, να έχω να διαβάζω κάτι όταν γυρίσω!
Καλές γιορτές!
Δημοσίευση σχολίου